ဆန္ေရ

ေလာကမွာ အထူးအဆန္ေတြ ဆုိတာ ေန႕တိုင္း ၾကဳံေတြ႕ ၾကားသိေနရတာပါ။ ဒီလုိဘဲ ကၽြန္ေတာ္ ကို္ယ္တုိင္ ၾကဳံေတြ႕ခဲ႕ရတာေလ တစ္ခုကုိ မွတ္မွတ္ရရရွိေနဆဲပါပဲ။ အဲ႔ဒီ ေန႔ကေပါ႔ လူတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့ေဆးခန္းကို အလ်င္စလိုနဲ႔ တခါးလာေခါက္တယ္။ ဒီေလာက္ ေရးႀကီးသုတ္ပ်ာႏိုင္တဲ႔ တံခါးေခါက္သံမ်ိဴး အရင္တုန္းက တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္မရွည္ေတာ့တာနဲ႔

“ကဲ..ကဲ .. ၀င္သာလာခဲ႔ေတာ့ေဟး၊ အဲ႔ဒီေလာက္ အေရးႀကီးေနလည္း ၀င္သာလာခဲ႔ေတာ့ “ ဟုေျပာလိုက္သည္။ အျဖစ္အပ်က္က ကၽြန္ေတာ္ အလြန္အံၾသသြားတယ္ အခန္းထဲကို ၀င္လာတာက ပုံမွန္ ၀င္လာတက္တဲ႕ ပုံစံမဟုတ္ဘဲ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔၀င္လာတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ ကေလးမေလ ၾကည့္ေတာ့လည္း အလြန္ဆံုးရွိမွ ၉ ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိမယ္ထင္တယ္။ သူ႔ၾကည့္ရတာလည္း စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး အခက္ေတြ႔ေနတဲ႔ ပံုေလပါပဲ။ ကေလးမေလးကပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး

“ ေဒါက္တာ.. သမီးနဲ႔အတူလိုက္ ခဲ႔ပါေနာ္၊ သမီးေမေမေလ အိမ္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ဖ်ားၿပီး အိပ္ယာထဲမွာ လဲေနပါတယ္၊ “ ဟု ေတာင္းပန္စကား ဆိုပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က

“ေဒါက္တာက အိမ္ေတြကို လိုက္မကုဘူး သမီးရဲ႕၊ သမီးေမေမကိုသာ ဒီကိုေခၚလာခဲ႔ပါ” လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူမကပဲဆက္ၿပီး

“လိုက္ခဲ႔ပါေဒါက္တာရယ္ သမီးေမေမက အရမ္းဖ်ားေနလို႔ပါ၊ ေဒါက္တာလိုက္မွ ျဖစ္မွာမို႔ပါ၊ သမီးေမေမ ေသသြားမွာ ဆိုးလို႕ပါ ေဒါက္တာရယ္ “ ဟု မ်က္လံုးေလး အ၀ိုင္းသားႏွင့္ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ေျပာေနသည္။ သူမရဲ႕ မ်က္၀န္းမွာလည္း မ်က္ရည္ေလးေတြ ၀ိုင္းလာပါတယ္။ သူမရဲ႕ အားကိုးတဲ႔ အၾကည္႔ေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိမ္လိုက္ကုေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကေလးမေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဦးေဆာင္ၿပီး အိမ္ကို လမ္းျပၿပီး ေခၚေဆာင္သြားပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူမရဲ႕ မိခင္က အိပ္ယာထဲမွာ အျပင္းဖ်ားေနရွာၿပီး ေခါင္းေတာင္မေထာင္ ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဖ်ားက်ေအာင္ အစြမ္းကုန္ ကုသေပးလိုက္ပါတယ္။ ကေလးမေလးသာ နာရီအနည္းငယ္ေလာက္ ေနာက္က်ၿပီးမွ ေရာက္လာခဲ႔ရင္ သူမညတြင္းခ်င္း ေသဆံုးသြားႏိုင္ပါတယ္။ အဖ်ားကေတာ္ေတာ္နဲ႕ မက်တာ မိုးလင္းတဲ႔ အထိပါပဲ။ မနက္ေရာက္ေတာ့ သူမၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္သက္သာလာတဲ႔ အေနအထားပါဘဲ။

“ကဲ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လိုက္ဦးမယ္၊ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနရင္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာခဲ႔ပါ့မယ္၊ ေနေကာင္းသြားမွာပါ “ ကၽြန္ေတာ္အားေပးစကားဆိုလိုက္သည္။ ကေလးမေလး၏ မိခင္က

“ဘယ္လိုေက်းဇူး ဆပ္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး ေဒါက္တာရယ္” ဟု အားမရွိသည့္ၾကားမွ ႀကိဴးစား၍ ေျပာရွာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဆက္ၿပီး

“ခင္ဗ်ား တကယ္ဆို ေသလူျဖစ္ေနျပီ၊ ဒါေပမဲ႕ ခင္ဗ်ားသမီးေလး အခ်ိန္မွီ လာေခၚလို႔သာ ခင္ဗ်ားကံေကာင္းသြားတာ၊ သူပဲ ကၽြန္ေတာ့ကို ဒီကိုေရာက္ေအာင္ ေခၚလာတာေလ၊ ခင္ဗ်ားသမီးေလးကေတာ့ တကယ့္ကို အဖိုးတန္ သမီးေလးပါပဲဗ်ာ”

ကၽြန္ေတာ္က ကေလးမေလး၏ မိခင္ကို ဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ ျပန္ခါနီး ႏွူတ္ဆက္တဲ႔ အေနနဲ႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။ ကေလးမေလး၏ မိခင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို အံၾသတဲ႔ အၾကည့္နဲ႔

“ကၽြန္မရဲ႕ သမီးေလးက လြန္ခဲ႔တဲ႔ သံုးႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ဆံုးသြားပါၿပီ၊ ဟိုနံရံေပၚက ဓာတ္ပံုက သမီးေလးရဲ႕ ပံုပါ။ ေဒါက္တာ သူ႔ကိုသိလို႔လား”

နံရံေပၚက ဓာတ္ပံုေလးကို ညြန္ျပရင္း ေျပာသည္။

ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ မ်က္လံုးတို႔က နံရံေပၚက ကေလးမေလး ရဲ႕ ဓာတ္ပံုကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္မိသည္။ ရုတ္တရက္ ေက်ာက္ရုပ္ပမာ မင္သက္မိသြားၿပီး ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခ်က္ ျပံဴးလိုက္မိပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့………

ကၽြန္ေတာ့္ေဆးခန္းကို အလ်င္စလို တံခါးလာေခါက္တဲ႔သူ၊ ကၽြန္ေတာ္ကို႔ ဒီအိမ္ေရာက္ေအာင္ လမ္းျပခဲ႔တဲ႔ သမီးေလးဟာ ဘယ္သူလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိလုိက္တဲ႔အခ်ိန္မွာေတာ့... ၅၂၈ သြယ္ေသာ ေမတၱာတရားက အလြန္ထူးဆန္းပါလာဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္လုိက္မိပါတယ္။ ေၾသာ္ .. ဆန္ေရ . ဆန္ေရ… ေလာကမွာ မိဘေမတၱာ စုန္ေရသာရွိျပီး သားသမီးတုိ႕ဘက္မွတုန္႕ျပန္ေသာ ဆန္ေရ အလြန္ရွားပါးသည္ဆိုေသာ္လည္း.. ေမတၱာေရဆန္ကုိ ယေန႕ညတြင္ ကုိယ္တုိင္ ေတြ႔ၾကံဳခဲ႔ရခဲ႔ပါတကာ…………

Posted in: ေဆာင္းပါးမ်ား