ရြာခ်င္ရြာ၊ ျပားခ်င္ျပား မျခားလွ်င္ ေတာ္တယ္

အင္တာနက္လို႔ ဆိုလိုက္ရင္... မသိသူ မရွိေလာက္ပါဘူး။ လူတိုင္း ဒီစကားလံုးကို ရင္းႏွီး ေနပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ သက္တမ္းဟာလည္း အႏွစ္ ၄၀ ေက်ာ္လာပါၿပီ။ အင္တာနက္ေၾကာင့္ ကူးလူး ဆက္ဆံမႈေတြဟာ ျမန္ဆန္လာၿပီး ကမၻာႀကီးဟာ ရြာေလး တစ္ရြာလို ျဖစ္လာတယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။ အင္တာနက္ဟာ ကမၻာေပၚမွာ ရွိေနတဲ့ မတူကြဲျပားတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ ဓေလ့ ထံုးစံေတြကို ေရာေထြးယွက္ႏြယ္ လုပ္လိုက္တယ္။ လူတစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦးဟာ ပိုနီးလာတယ္၊ ခံစားခ်က္ တူညီတဲ့ အုပ္စုတူေတြဟာ အင္တာနက္ေပၚမွာ သီးျခား ကမၻာေလးတစ္ခု အျဖစ္ကို ဖန္တီးေနထိုင္ လာၾကတယ္။ သူတို႔ဟာ အသားအေရာင္ကို သိပ္မစဥ္းစားေတာ့ဘူး၊ အခ်ိန္ကာလ အကြာအေ၀းကို မမွန္းဆေတာ့ဘူး၊ အယူအဆ၀ါဒ တစ္ခုကို လက္ကိုင္ မထားေတာ့ဘူး။ တစ္ဖက္ေစာင္းနင္း ေတြးေခၚ မေနေတာ့ဘူး။ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး မွ်တဖို႔၊ မွ်ေ၀ဖို႔၊ သေဘာတူတယ္၊ သေဘာ မတူဘူး၊ ႀကိဳက္တယ္၊ မႀကိဳက္ဘူးကို အျပဳသေဘာ အေနနဲ႔ ေျပာဆိုကူးလူး ဆက္ဆံ လာၾကတယ္။ မူလက အင္တာနက္ သံုးစြဲၾကခ်ိန္မွာ နာမည္၀ွက္၊ နာမည္ ေျပာင္ေတြကို အသံုးျပဳၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အင္တာနက္ သံုးသူေတြဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ ဓာတ္ပံုအမွန္၊ အေျခအေနမွန္၊ နာမည္ အမွန္ေတြကုိ အသုံးျပဳ လာၾကတယ္။ အင္တာနက္ ယဥ္ေက်းမူရဲ႕ တိုးတက္မူ ရလဒ္ေကာင္းလို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။

အြန္လိုင္းေပၚ (အင္တာနက္) မွာ ေျပာဆို ဆက္ဆံဖို႔၊ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး ယံုၾကည္မူေတြ ရေနႏိုင္ဖို႔ဟာ ကိုယ္မည္သူမည္၀ါ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိဖို႔လိုတယ္။

ဒီလိုပဲ တစ္ဖက္လူဟာလည္း မည္သူမည္၀ါ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ အင္တာနက္ေပၚမွာ သူတို႔ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ႐ုိးသားမူကို ထင္ရွား ေဖာ္ျပလာၾကတယ္။ အင္တာနက္ေပၚမွာ မ႐ုိးမသား လုပ္ကိုင္မူဟာ အေႏွးနဲ႔ အျမန္ေပၚေပါက္ လာသလို သတင္းဆိုးဟာလည္း အလြန္ လ်င္ျမန္စြာ ပ်ံ႕ႏွံ႔လာတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဂုဏ္သတင္းဟာ ေကာင္း၏၊ ဆိုး၏ ပ်ံႏွံ႔ လြယ္လာတယ္။ မေကာင္းမႈမွာ ဆိတ္ကြယ္ရာ မရွိသလို ကိုယ္ဟာကိုယ္ သီလ သမၼာဓိကို ၿမဲေနေအာင္ ထိန္းထားရေပလိမ့္မယ္။

အင္တာနက္ ယဥ္ေက်းမႈမွာ ႐ုိးသား ပြင့္လင္းစြာ ေျပာဆိုမႈဟာ အေရးႀကီးသလို မ႐ုိးမသားနဲ႔ ေျပာဆို ဆက္ဆံမႈေတြကိုလည္း သတိထားရပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္တစ္ခုက အင္တာနက္ေပၚမွာ ရွိေနတဲ့ လူမႈ အသိုင္းအ၀ိုင္း တစ္ခုဟာ အင္တာနက္ အသံုးျပဳသူရဲ႕ လူေနမႈ အက်င့္စ႐ုိက္ အဆင့္အတန္းကိုလည္း တစ္ စိတ္တစ္ေဒသ အကဲခတ္ ေလ့လာႏုိင္တဲ့ နည္းလမ္း တစ္ခုလည္းျဖစ္တယ္။

အင္တာနက္ေပၚမွာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ သေဘာထား၊ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ကို သူဘာေတြ ေျပာေနသလဲ၊ သူဘာေတြ လုပ္ေနသလဲ၊ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဘယ္သူေတြ ရွိေနသလဲ၊ လူအမ်ားစုက သူ႔ကို ဘာေတြေျပာေနသလဲ ဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြနဲ႔ အကဲခတ္ေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။ အင္တာနက္ယဥ္ေက်းမူဟာ ဘ၀တုိးတက္မႈကို တစ္စံုတစ္ရာ အေထာက္အပ့ံ ေပးႏိုင္သလို တစ္ဦးတည္း တစ္ေယာက္တည္း တုိးတက္သြားဖို႔ အသံုးခ် ႏိုင္တဲ့ ေနရာတစ္ခုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္လည္း တိုးတက္ေစ၊ အမ်ားလည္း တိုးတက္ေစဆိုတဲ့ သေဘာထားေတြက အင္တာနက္ ယဥ္ေက်းမူေတြကို ထင္ဟပ္ျပေနပါတယ္။

ယဥ္ေက်းမူတုိင္းဟာ အေကာင္းဆံုးေတြပဲေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ အားနည္းခ်က္၊ လိုအပ္ခ်က္၊ သေဘာ မတူညီ ႏိုင္တာေတြ ရွိေကာင္း ရွိေနႏိုင္တယ္။ အင္တာနက္ ယဥ္ေက်းမႈဟာလည္း အေကာင္းဆံုးေတြခ်ည္းပဲလို႔ မေျပာႏုိင္ပါဘူး။ သူ႔မွာလည္း အားနည္းခ်က္ေတြ ရွိေနႏိုင္ပါတယ္။ ဒါဟာ သဘာ၀ပဲ။ အေရးႀကီးတာကေတာ့ ကိုယ္ပဲ။ ေကာင္းတယ္၊ ဆိုးတယ္၊ ျဖစ္သင့္တယ္၊ မျဖစ္သင့္ဘူးဆိုတာ ကိုယ္နဲ႔ပဲ သက္ဆိုင္တယ္။ အရာအားလံုးကို ကုိယ္သာလွ်င္ ဆံုးျဖတ္ေပးရတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ အင္တာနက္ ယဥ္ေက်းမႈမွာ ကိုယ့္ရဲ႕ဆင္ျခင္ သံုးသပ္ႏိုင္မႈဟာ အေရးၾကီးဆံုးပါပဲ။

ကမၻာႀကီးက ရြာပဲျဖစ္သြား ျဖစ္သြား၊ ကမၻာႀကီးက ျပားသြားတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကမၻာေပၚမွာ ေနသူေတြကေတာ့ ကမၻာမျခားဖိ႔ု လိုပါတယ္။ တစ္ကမၻာလံုးနဲ႔ ကိုယ္က တစ္ေယာက္တည္း ဆိုရင္ေတာ့ ျဖစ္သင့္ မျဖစ္သင့္ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ေပေတာ့။ ရြာျပင္ ထြက္ေနခ်င္သပ ဆိုရင္လည္း ေနႏိုင္တာ ေပါ့ေလ။ ကိုယ္သာလွ်င္ ကိုယ့္ဘ၀ အတြက္ အေရးႀကီးတယ္ မဟုတ္လား။


(ေရႊအျမဳေတ ဂ်ာနယ္မွ စာေရးဆရာ ဟန္ေဇာ္ ရဲ႕ေဆာင္းပါးကုိ ကူးယူတင္ျပပါသည္။ေရႊအျမဳေတ)

Posted in: ေဆာင္းပါးမ်ား